Rozdział 9 „Dwie kawy i trzy ciastka”

Wszystkim się zdaję, że puszczanie kobiet pierwszymi to uprzejmość, pokazanie, że jest się dżentelmenem. Błąd. To zwykła okazja, żeby popatrzeć na niskie, żeńskie partię. Nie ukrywam i przyznaję się bez bicia właśnie podziwiałem jak Alex kręci swoimi bioderkami i wiem, że był to jeden z najlepszych widoków mojego życia.

- Gdzie siadamy? – odwróciła się do mnie i spojrzała pytająco. To by było na tyle jeżeli chodzi o podziwianie widoków.

Ruszyłem do stolika w rogu zapewniającego choć trochę prywatności. Odsunąłem jej krzesło. No bo skoro już zacząłem się bawić w dżentelmena to chyba lepiej już bawić się w dżentelmena do końca, nie? Usiadła i posłała mi wdzięczny uśmiech. Zająłem miejsce naprzeciwko niej, sięgając po menu.

- Na co masz ochotę? – zapytałem lustrując kartę. Po chwili ją zamknąłem, wiedziałem już czego chcę. Mam na myśli rodzaj kawy, rzecz jasna bo to czego chcę siedzi po drugiej stronie stolika.

- Skoro to spotkanie na kawę to jak myślisz?

- Słuszna uwaga – stwierdziłem „inteligentnie”. – Niech zgadnę, chcesz Latte.

- Bingo. I jeszcze może jakieś dobre ciacho, coś teges. Noooo wymyślisz coś.

- Toż dobre ciacho siedzi przed tobą. – posłała mi spojrzenie pełne rozbawienia i chyba niedowierzania w moje mniemanie o sobie. – Okeej kumam. To ja idę zamówić, a Ty tu sobie zaczekaj.

Posłałem jej uśmiech, ukazując dołeczki i wstałem od stolika. Tak, znam swoje atuty i jestem z nich dumny. Ruszyłem do lady po drodze przeczesując włosy ręką.

~*~

- Zaraz nam przyniosą – powiedział, wracając na swoje miejsce.

- Moje dobre ciacho też?

- Też – zaśmiał się. – Nie śmiałbym nie zamówić go. Jeszcze byś mnie poćwiartowała czy coś.

- Słuszna decyzja, Styles. I równie dobre przewidywanie przyszłości z niewywiązania się z mojej prośby – stwierdziłam dobitnie.

- Wiesz co? – zagaił, opierając głowę na dłoniach, a  łokcie umiejscawiając na blacie. – Twój plan „Zróbmy tu Greya” nie wypali.

- Oh serio? Dlaczegóż to? – również oparłam się o stolik.

- Ty się za zgrabnie ruszasz jak na Ane, a ja jestem zbyt spłukany jak na Christiana. – Czy mam traktować to jako komplement?

- Cholerka, już myślałam, że będziesz mnie pieprzył do nie przytomności w czerwonym pokoju bólu.

- Ależ skarbie nadal mogę to zrobić, oczywiście jak już jakoś zorganizuję taki pokój – mrugnął do mnie. – A jak nie zorganizuję czerwonego pokoju to kolorów na świecie jest wiele.

- Nie jestem za niewinna na to? Halo ja mam dwa warkocze! – pociągnęłam za nie, robiąc słodką minkę. – To jest kwintesencja słodkości i niewinności, oraz dowód na to, że jestem miła, skromna i pomocna.

Parsknął śmiechem i powiedział: - Nie nabierzesz mnie na swój słodki wygląd i tak wiem, że pod skórą siedzi jakiś diabełek. No i to nie ja miałem te brudne myśli o pieprzeniu kogoś gdzieś. Ale to jestem w stanie ci wybaczyć. Jak bym nie był sobą to też bym snuł o sobie fantazję erotyczne.

Na usta cisnęła mi się dość nie uprzejma odpowiedź, ale nasza pogawędkę przerwał chłopak, który przyniósł nasze zamówienie. Postawił przede mną szklankę z trójwarstwowym latte i talerzyk z pysznie wyglądającym ciastem czekoladowym, jak można było sądzić po jego wyglądzie. Będę gruba – jęknęłam w myślach. Harry dostał identyczną kawę i kawałek sernika. Uśmiechnęłam się w podziękowaniu kelnerowi, odwzajemnił mój gest uśmiechając się ciepło. No idź już stąd. Chyba jakoś usłyszał moje myśli, bo udał się z powrotem za ladę. Wzięłam widelczyk i wbiłam się nim w ciasto. Włożyłam oderwany kawałek do ust. Jezu słodki jak coca-cola, jakie to dobre!

- Mmm Styles, nie wiedziałam, że masz aż tak dobry gust.

Podniósł wzrok z nad swojego już zaczętego sernika. – Ach, no tak nie ma za co.

- Mam nadzieję, że ten twój serniczek jest smaczny bo ja się nie podzielę.

- Nie musisz, sam o siebie zadbam – stwierdził i sięgnął widelczykiem do mojego talerzyka. Nie zdążyłam mu go zabrać więc chłopak zabrał kawałek mojego ciasta i włożył go sobie do ust. – Miałaś rację to jest naprawdę dobre. – Zrobił gest jakby chciał wziąć jeszcze, ale tym razem byłam szybsza.

- Ej. Spadaj – powiedziałam, zabierając talerz z zasięgu jego rąk. Gdy stwierdziłam, że już się uspokoił z zabieraniem MOJEGO ciasta odstawiłam naczynie na stół i zaczęłam znowu konsumpcję. Harry też jadł swoje, więc to idealna okazja by spróbować jego sernika. Powtórzyłam jego gest i sięgnęłam nad stołem do jego talerzyka. Oderwałam kawałek za pomocą widelczyka i z prędkością światła włożyłam go sobie do ust. – Nawet niezłe, ale moje lepsze – wyszczerzyłam się do niego w uśmiechu, po spożyciu kawałka.

- Czy ty sobie przypadkiem na za dużo nie pozwalasz młoda?

- O przepraszam nie całe 3 lata to nie jest tak dużo, staruszku! – wykrzyknęłam oburzona.

- Och czyżby „pięta achillesowa” panny Wilson?

Wystawiłam mu język, ale w duchu przyznałam rację. To był fakt. Zawszę dogadywałam się ze starszymi osobami, a Roxana to tylko taki mały wyjątek. A co za tym idzie byłam najmłodsza w towarzystwie, więc wszyscy mi w jakiś tam sposób dogadywali z tego powodu.

Na mój gest jednak się tylko zaśmiał. Resztę deserów już skończyliśmy w ciszy, delektując się ich smakiem.

- To jak tam dzieciaku – zrobił nacisk na to słowo. Drań. – chcesz dokładkę swojego ciasta.

- Grr. Styles – zawarczałam i to w dosłownym tego słowa znaczeniu.

- Jej brawo, nauczyłaś się mojego nazwiska – zaklaskał w dłonie, a na twarzy ukazał swoje dołeczki w szerokim uśmiechu.

- Och Heni przymknij się.

- Dobra dzieciaku. Mam dil. Ja nie mówię „dzieciak” do ciebie, a ty do mnie „Henri”.

- To by było całkiem sprytne, ale bardzo ładnie się wkurzasz, Heeenriiii.

- Twój wybór, młoda.

- Jeszcze ci dam młodą, Styles

- Sugerujesz że mam już zacząć uciekać czy coś?

- Sugeruję, że powinieneś trzymać się na baczności. Wolę atakować z zaskoczenia.

Zamiast odpowiedzi dostałam jego głośny śmiech.

*

Kawę i dwa ciasto potem brzuch bolał mnie ze śmiechu, a mózg gotował się z wymyślania nowych odpysknięć. Nadal siedzieliśmy w tym samym miejscu rozmawiając. Chociaż nie do końca jestem określić czy można to tak nazwać, ale nie wchodźmy w szczegóły.

- Dzieciaczku – zaczął Harry. Nie, nadal sobie nie odpuścił nazywania mnie małolatą pod każdą postacią – wiesz, że jest już prawie 14:00? Słyszałem że dzieci są o tej porze głodne – zachichotał. Czekaj co? Dorosły facet zachichotał jak nastolatka? Jezuniu…

- Czy ty właśnie zachichotałeś jak nastolatka? – zapytałam, śmiejąc się.

- Ty robisz to cały czas.

- Ja jestem dziewczyną. Ty nie – zaśmiałam się. – Hahaha Jezu nie mogę.

- Dobra przestań już, mój błąd. A w sumie to twój, tak słodko się wkurzasz jak nazywam cię dzieciaczkiem czy coś.

- Och no po prostu przyznaj że cała jestem słodka a nie robisz jakieś podchody.

- Jesteś słodka, inteligenta i niezwykle piękna. Oraz masz prawie tak ciętą ripostę jak ja.

- Prawie? Chyba sobie kpisz – parsknęłam.

- Jestem śmiertelnie poważny.

Wybuchnełam niepohamowanym śmiechem. Wyglądał tak jakby w jego rękach spoczywały losy tego świata, a ktoś mu właśnie powiedział, że ma zamiar najechać na ziemie ogromnym czołgiem.

- Śmiejesz się ze mnie? – zapytał, marszcząc brwi w udawanym zdziwieniu.

- Z ciebie może nie, ale z twojej miny i owszem – odpowiedziałam znowu wybuchając śmiechem.

- Wracając to podwieś Cię do domu czy wolisz jeszcze coś zjeść?

- Styles czy Ty chcesz mnie utuczyć a potem zjeść?

- Kurczaczek odkryłaś mój plan.

- To nawet nie ma opcji. Jak możesz to poproszę o podwiezienie do mieszkania Claudii.

- No niby mogę. Chodźmy – zadecydował i wstał z krzesła.

~*~

Zaparkowałem przed blokiem i wysiadłem z samochodu. Szybko przeszedłem na drugą stronę i pomogłem Alex wysiąść z wozu. Zatrzasnąłem drzwi i zabezpieczyłem furę blokadą pilota.

- Dziękuję za kawę i podwiezienie – odezwała się gdy się do niej odwróciłem.

- Nie ma za co, dzieciaku. – Nie mogłem się powstrzymać by tego nie zrobić.

Przewróciła oczami i odwróciła się na pięcie. Nie tak zaraz, Ślicznotko. Chwyciłem ją za nadgarstek i przyciągnąłem ją do siebie. Zrobiłem parę kroków w przód i przycisnąłem ją do budynku. Zbliżyłem swoje wargi do jej ust, ale w ostatnim momencie odwróciła swoją głowę i moje usta wylądowały na jej policzku.

- Nie, Harry, nie będę kolejną laską do przeruchania – stwierdziła i odepchnęła mnie. – Do zobaczenia, Henri. -  Pocałowała mnie w policzek i weszła do bloku.

- Pa, Dzieciaczku.

__________________________
Jeżeli przeczytałeś/łaś skomentuj  ♥

@bey_dream